les marchepieds de l'eau (part 3)

باغ ما در طرف سايه دانايي بود.
باغ ما جاي گره خوردن احساس و گياه،
باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آينه بود.
باغ ما شايد ، قوسي از دايره سبز سعادت بود.
ميوه كال خدا را آن روز ، مي جويدم در خواب.
آب بي فلسفه مي خوردم.
توت بي دانش مي چيدم.
تا اناري تركي برميداشت، دست فواره خواهش مي شد.
تا چلويي مي خواند، سينه از ذوق شنيدن مي سوخت.
گاه تنهايي، صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد.
شوق مي آمد، دست در گردن حس مي انداخت.
فكر ،بازي مي كرد.
زندگي چيزي بود ، مثل يك بارش عيد، يك چنار پر سار.
زندگي در آن وقت ، صفي از نور و عروسك بود،
يك بغل آزادي بود.
زندگي در آن وقت ، حوض موسيقي بود.

طفل ، پاورچين پاورچين، دور شد كم كم در كوچه سنجاقك ها.
بار خود را بستم ، رفتم از شهر خيالات سبك بيرون دلم از غربت سنجاقك پر.

les marchepieds de l'eau (part 2) 
  

... Je viens de la contrée de Kachan.
J'ai pour métier la peinture:
Parfois je crée, grâce à la magie des couleurs, une cage
Et je vous la vends, mes amis,
Pour que votre cœur solitaire s'y rafraîchisse
Aux chants des coquelicots captifs.
Que d'illusion, que d'illusion!
Je sais qu'au bassin de ma toile
Ne glisse aucun poisson.
 

La mort de mon père fut suivie de deux migrations d'hirondelles,
De deux chutes de neige,
De deux saisons de sommeil sur la terrasse, à la belle étoile.
Mon père mourut derrière le cortège des temps.
Le ciel était bleu quand mourut mon père.
Ma mère bondit de son lit sans savoir pourquoi.
Ma sœur en devint toute belle.
Lorsque mon père mourut, les policiers ètaient tous des poètes.
L'épicier me demanda:
“Combien veux-tu de livres de melon?”
Je lui répondis:
“Combien veux-tu la paix de l'âme au gramme?”

Mon père dessinait à l'occasion,
Ιl fabriquait des tars, en jouait à sa façon.
Ιl excellait en calligraphie...

les marchepieds de l'eau (part 1)
  

 (l'espace vert) 
À GOLESTANEH 

Vastes sont les plaines!
Hautes sont les montagnes!
Frais le parfum de l'herbe à Golestaneh!
Je cherche ici quelque chose, un rêve peut-être,
Une lumière, un grain de sable, un sourire. Qui sait?

Derrière les peupliers
Eclosent de purs abandons qui m'appellent.
Je m'arrête à l'orée des reseaux, le vent soufflé, je prête l'oreille,
Qui done m'adresse la parole?
Je vois ramper un lézard.
Je reprends mon chemin.
Je vois un champ de luzernes,
Puis un terrain de concombres,
Un carré de safran,
Et l'oubli de la terre.
Au bord d'un ruisseau
J'enlève mes sandales et je m'assieds, les pieds dans l'eau:
Que je suis verdoyant,
Et qu'il est alerte mon corps!
Puisse nul chagrin survenir de derrière la montagne.
Qui bouge derrière ces arbres?
Personne! Une vache broute l'herbe dans un champ.
Ιl est midi de l'été.
Et les ombres savent de quelle saison il s'agit.
Des ombres sans taches,
Un coin clair et pur.
Ô enfants des sensations! Venez-y vous livrer au plaisir des jeux.
La vie n'est point vide:
Ιl y a aussi la tendresse, la pomme et la ferveur de la foi.
Et, oui!
Ιl faut vivre tant que demeurent les coquelicots.
Dans mon cœur subsiste quelque chose comme un taillis de lumière.
Comme le sommeil à l'approche de l'aube.
Et je suis si exalté
Que je veux courir
Jusqu'au fin fond des plaines,
Jusqu'aux cimes des montagnes.
Dans le lointain résonne une voix,
Une voix qui m'appelle. 

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p> 
در گلستانه 

دشت‌هايي چه فراخ!
كوه‌هايي چه بلند
در گلستانه چه بوي علفي مي‌آمد!
من در اين آبادي، پي چيزي مي‌گشتم:
پي خوابي شايد،
پي نوري، ريگي، لبخندي.

پشت تبريزي‌ها
غفلت پاكي بود، كه صدايم مي‌زد.

پاي ني‌زاري ماندم، باد مي‌آمد، گوش دادم:
چه كسي با من، حرف مي‌زند؟
سوسماري لغزيد.
راه افتادم.
يونجه‌زاري سر راه.
بعد جاليز خيار، بوته‌هاي گل رنگ
و فراموشي خاك.

لب آبي
گيوه‌ها را كندم، و نشستم، پاها در آب:
"من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشيار است!
نكند اندوهي، سر رسد از پس كوه.
چه كسي پشت درختان است؟
هيچ، مي‌چرخد گاوي در كرت
ظهر تابستان است.
سايه‌ها مي‌دانند، كه چه تابستاني است.
سايه‌هايي بي‌لك،
گوشه‌يي روشن و پاك،
كودكان احساس! جاي بازي اين‌جاست.
زندگي خالي نيست:
مهرباني هست، سيب هست، ايمان هست.
آري
تا شقايق هست، زندگي بايد كرد.

در دل من چيزي است، مثل يك بيشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بي‌تابم، كه دلم مي‌خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر كوه.
دورها آوايي است، كه مرا مي‌خواند."</o:p>